Τένοντας είναι το τμήμα της πρόσφυσης του μυός στο οστούν. Η σύνθεσή του είναι κύρια από κολλαγόνες ίνες με φτωχή αιμάτωση. Τα χαρακτηριστικά αυτά προσδίδουν εξαιρετική αντοχή στον υγιή τένοντα, κακή όμως δυνατότητα επούλωσης βλαβών.
Ως ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΑ χαρακτηρίζεται η φλεγμονή στον τενόντιο ιστό, απότοκος είτε οξέος τραυματισμού, είτε υπέρχρησης του μέλους ή της άρθρωσης.
Οι πιο συχνές τενοντίτιδες είναι αυτές των εκτεινόντων καρπού και δακτύλων, των καμπτήρων καρπού και δακτύλων, του αχιλλείου, και των στροφέων του ώμου.
Οι τενοντίτιδες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα στην οξεία φάση (2-3 εβδομάδες από την έναρξη των συμπτωμάτων). Όσο χρονίζουν τα συμπτώματα, τόσο δυσκολότερη είναι η εκκρίζωση της φλεγμονής, ενώ αυξάνεται η πιθανότητα επιπλοκών (ρήξη).
Η φυσικοθεραπεία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της τενοντίτιδας.
Laser και θεραπεία υπερήχων (u/s), δρουν αντιφλεγμονωδώς και διεγείρουν την κολλαγονογένεση, απαραίτητη στην φάση αναδόμησης του ιστού (remodeling).
Η θεραπευτική άσκηση απαραίτητη για την επανάκτηση της λειτουργικότητος του μέλους ξεκινά ελεγχόμενα μετά την αρχική φάση της φλεγμονώδους αντίδρασης καταρχήν με πρωτόκολλα μυικού ηλεκτρικού ερεθισμού (EMS).
Η θεραπεία δόνησης (GALILEO) εφαρμόζεται στον υπό επούλωση τένοντα προκειμένου να αποφευχθούν ρικνώσεις και να ανακτηθεί η αντοχή του.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται κατά το στάδιο της λειτουργικής αποκατάστασης στην ιδιοδεκτικότητα και τον νευρομυικό συντονισμό με τη χρήση εξειδικευμένων εργαλείων (διαδραστικές πλατφόρμες).
Σε ανθεκτικές τενοντίτιδες εφαρμόζονται τεχνικές εγχύσεων (μεσοθεραπεία, αυτόλογοι παράγοντες αίματος) με πολύ καλά αποτελέσματα.
Ο κύκλος της αποκατάστασης κλείνει με τον καθορισμό και την ανάλυση των παραγόντων που οδήγησαν στην τενοντίτιδα και την εκπαίδευση του πάσχοντος προς αποφυγή υποτροπών (διόρθωση τεχνικής στους αθλητές, επεμβάσεις στο εργασιακό περιβάλλον κτλ).